Τι εστι Lomo, οι περισσοτεροι, πλέον, το γνωρίζουν…για τους υπόλοιπους, έχουμε φροντίσει να μάθετε, εδώ
Αυτή τη φορά, έρχονται να μας καταπλήξουν με μία νέα σειρά, που ονομάζεται La Sardina…τα χρώματα παραπέμπουν σε χαλαρή κατάσταση και σε εμπνέουν για επιπλέον παιχνίδι στις φωτογραφίες σου. To ύφασμα με το οποίο είναι επενδεδυμένες, τις κάνουν να ξεχωρίζουν και να θες να τις φροντίσεις λίγο παραπάνω…σαν το αγαπημένο σου ρούχο.
Είτε αγαπάς τα γήινα χρώματα, είτε λατρεύεις τα παστέλ, ακόμη κι αν είσαι της πολυχρωμίας, σίγουρα θα βρεις αυτή που σου ταιριάζει ανάμεσα στα νέα σχέδια… η άληθεια είναι πως εγώ λιγάκι μπερδεύτηκα.
Και μια που είμαστε σε mood φωτογραφικό, ευκαιρία να μοιραστώ μαζί σας ένα όμορφο βιντεάκι,του Antonio Vicentini αποτελούμενο από 100 πιξελωτά (υπαρχει αληθεια αυτη η λεξη;) σχέδια φωτογραφικών μηχανών που δημιούργησε ο Bill Brown σε μουσική του Ben Hantoot.
Στη ζωή αρκούν μικρά πράγματα για να σε κάνουν να χαμογελάς.
Αν καταφέρνεις να χαίρεσαι με τα λίγα, τότε κάθε μέρα θα είναι μια μικρή έκπληξη.
Ένα καλό βιβλίο, μια συζήτηση με φίλους, ένα γλυκό μήνυμα στο κινητό, μερικές όμορφες φωτογραφίες, ένα τραγούδι που θες να ακούς και να ξανακούς, η μυρωδιά του φρέσκου καφέ, ένα μπουκέτο από αγριολούλουδα, νέες γεύσεις,το ηλιοβασίλεμα ή ακόμη καλύτερα η Ανατολή...μικρές χαρές…
Οι δικές μου μικρές χαρές το Σαββατοκυριακο που μας πέρασε, προσανατολίσθηκαν στην Αίγινα, απ’όπου και οι φωτογραφίες αυτού του ποστ.
Το βιβλίο που μου κράτησε συντροφιά, ήταν ο «Αγαπημένος των μελισσών«, του Ανδρέα Μήτσου και μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε…Λίγη πλοκή, ελαφριά φιλοσοφία, αρχαία μυθολογία, όλα στην κατάλληλη δοσολογία για ένα βιβλίο καλοκαιριού.
Το Mp3 μου, έπαιζε σταθερα lounge μουσική με ιδιαίτερη προτίμηση στα άλμπουμ «Vintage Cafe» με υπέροχες διασκευές…
Και για το τέλος σας άφησα το καλύτερο…Μία νέα σως που δοκίμασα και έμεινα έκπληκτη από τη νοστιμιά και την πρωτοτυπία της!
Σως καρπουζιού για ψητά κρέατα και πουλερικά:
Χρειαζόμαστε :
1 κουταλιά της σούπας σκόρδο σε σκόνη
1 κουταλιά της σούπας κρεμμύδι σε σκόνη
1 μπολ καρπούζι κομμένο σε κύβους
1 φλ. κέτσαπ
2 φλ. μαύρη ζάχαρη
2 κουταλιές γλ. χυμό λεμόνι
Βάζουμε σε μία κατσαρόλα το καρπούζι και το αφήνουμε σε μέτρια φωτιά μέχρι να μελώσει (θέλει 2-3 ώρες).
Κάθε τόσο ανακατεύουμε…Μετά την πρώτη ώρα βρασμού ρίχνουμε και τα υπόλοιπα υλικά και ανακατεύουμε. Αφήνουμε να δέσει η σως και μόλις το μείγμα καραμελώσει, το βγάζουμε από τη φωτιά και το αφήνουμε να κρυώσει. Η σως καρπουζιού είναι έτοιμη να συνοδεύσει οποιοδήποτε ψητό κρέας…Καλή όρεξη και ας μην μας ξεφεύγουν οι μικρές χαρές της καθημερινότητας!
Όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν την τύχη να απολαμβάνουν και τις 5 αισθήσεις. Άνθρωποι με προβλήματα όρασης & ακοής, κυρίως, αλλά και γεύσης , όσφρησης και αφής πιο σπάνια, έρχονται αντιμέτωποι με μία καθημερινότητα διαφορετική από αυτή της πλειοψηφίας. Συνήθως διασκεδάζουν με τον τρόπο τους, επικοινωνούν με τον τρόπο τους και χαίρονται με τον τρόπο τους. Κάποιοι, πάλι, αρκετά δυνατοί, δείχνουν να μην επηρεάζονται από το «μειονέκτημά» τους και βγάζουν όλη τους τη δημιουργικότητα μέσα από αυτό, καταφέρνοντας έτσι να εγκλιματιστούν με την καθημερινότητα, τη διασκέδαση, την επικοινωνία των γύρω τους.
Η Σοφία είναι μία από αυτούς…λόγια εγώ δεν μπορώ να πω. Απλά κάθε φορά που ακούω στις συναυλίες των Active member το τραγούδι της, νιώθω τόσο λίγη. Εκείνη μπορεί κι ακούει με την ψυχή. Πράγμα δύσκολο για όσους ακούμε, με τόσο θόρυβο γύρω μας.
Για ανθρώπους σαν τη Σοφία, σαν εμένα, σαν εσένα, θα γίνει μία συναυλία πέρα από τα συνηθισμένα. Την Κυριακή, λοιπόν, στις 19 Ιουνίου, στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη, θα τραγουδήσουν ο Κωνσταντίνος Β. και ο Signmark.(Ο Signmark αν και κωφός, εκπροσώπησε τη χώρα του στη Eurovision το 2009, δίνοντας άλλον αέρα στο διαγωνισμό.) Στη συναυλία, τα τραγούδια θα παρουσιάζονται ταυτόχρονα από διερμηνέα της νοηματικής, που θα βρίσκεται στη σκηνή. Οι πόρτες θα ανοίξουν στις 20:30 και η είσοδος θα είναι δωρεάν.
Αυτά τα ωραία, πρωτότυπα -κι ίσως ρομαντικά για πολλούς-, που δείχνουν πως το «ενεργό μέλος» δεν είναι απλά ένας τίτλος, αλλά κρύβει δράση με ουσία πίσω του…
Οι Active member, λοιπόν, οργανώνουν το ερχόμενο Σάββατο στις 16 του Απρίλη, μία ανοιχτή συνάντηση με σκοπό να δημιουργηθεί μία πολιτιστική κίνηση ενάντια στο φόβο…σε κάθε φόβο…
Η συνάντηση είναι δωρεάν και θα γίνει στα Εξάρχεια, στην Αίθουσα λόγου & Τέχνης 104, επί της οδού Θεμιστοκλέους 104. Οι συζητήσεις θα διαρκέσουν από τις 11 το πρωί και υπολογίζεται να τελειώσουν γύρω στις 6 το απόγευμα.
Δανείζομαι, λοιπόν, τα λόγια του Μιχάλη Μυτακίδη (B.D.Foxmoor) για να σε καλέσω, μια που θεωρώ πως ζωγραφίζουν τις σκέψεις του για αυτή την ενέργειά του και ΦΟΒΑΜΑΙ πως οποιαδήποτε παρέμβασή μου, θα φανεί σαν μια μικρή μουτζούρα στον καμβά του…
Μια ανάγκη, μπορεί η ίδια ανάγκη. Ένας φόβος, εκείνος ο αλλόκοτος ή αυτός ο νιόβγαλτος. Ένα ψέμα παλιό ανίκητο ή το ίδιο γυρτό και μετανοιωμένο. Ένα φταίξιμο βαρύ, αγδίκιωτο ή μια συγνώμη. Ένα χαμόγελο αχάραχτο, δειλό ή ένα γέλιο νευρικό. Μια ανάσα για ξαλάφρωμα ή εκείνη η βαριά ανάσα του πόνου. Η οργή, η θλίψη – μια οργισμένη θλίψη, η ανημποριά – το βάσανό μας, η αναμονή της έκπληξης – το βάλσαμό μας, ένας στίχος συντροφιά ή μια κουβέντα ζωγραφιά στο πρόσωπό μας, μπορεί να είναι αυτό που θα μας οδηγήσει ν’ ανταμώσουμε με το σάρμα μας στις 16 του Απρίλη από τις 11π.μ. ως τις 6μ.μ. στο Κέντρο Τέχνης και Λόγου 104, Θεμιστοκλέους 104 στα Εξάρχεια, για να μοιραστούμε απ’ το μικρό μας απόθεμα όνειρα – κραυγές, εδώ στων βουβών την εσχατιά. Υ.Γ. Περιμένω όσους θέλουν κι όχι όσους πρέπει B.D.Foxmoor (Μιχ. Μυτακίδης)
Προσωπικά εκείνη τη μέρα, ξέρω τι θα φοβάμαι…την επόμενη που ξημερώνουν τα γενέθλιά μου…κλείνω τα 37 βλέπεις και μου είναι δύσκολο να το προφέρω (ευκολότερα το γράφεις).
Πάρε κι ένα τραγουδάκι, που πιο ιδανικό για την περίσταση, δεν γίνεται…
Έρχονται κάποιες στιγμές στη ζωή σου, που πράγματα και καταστάσεις που δεν σου είχαν κινήσιε ποτέ το ενδιαφέρον, το κάνουν, έτσι ξαφνικά!
Σε μία τέτοια στιγμή νομίζω πως βρίσκομαι την τελευταία περίοδο, σε ‘ο,τι αφορά το ακορντεόν. Το ξέρω πως θα ακουστεί παλαβό, αλλά όποτε ακούω ακορντεόν, συγκινούμαι τόσο, σε σημείο να έχω βουρκώσει κιόλας.
Συγκεκριμένα μία μέρα που γύριζα από το γραφείο με το μετρό, κι ενώ διάβαζα τα άπαντα του ξεκαρδιστικού και ευφυέστατου Woody Allen, ένιωσα να βουρκώνω στο άκουσμα της μελωδίας, δανεισμένης από την Amelie, που άκουσα από τον πλανόδιο μουσικό. Αν παρατηρούσε κανείς το βιβλίο που διάβαζα κι εμένα παράλληλα να είμαι στα όρια της υπέρτατης συγκίνησης, θα με περνούσε για τρελή!
Η αλήθεια βέβαια είναι πως όταν ακούω τα φάλτσα «παιδιά του Πειραιά» και το πολυπαιγμένο «Άστα τα μαλλάκια σου», δεν παθαίνω τίποτα… ίχνος συγκίνησης… ίχνος ευαισθησίας. Συμπέρασμα: έχω επιλεκτική ευαισθησία στο ακορντεόν.
-Αυτή τη στιγμή που κρατάω σημειώσεις στο μικρό ροζ σημειωματάριό μου, βρίσκομαι στο τρένο και νιώθω ένα ζευγάρι μάτια να προσπαθεί να υποκλέψει κάτι από τα ορνιθοσκαλίσματά μου… Το έχω παρατηρήσει πως κάνει εντύπωση στους ανθρώπους να βλέπουν κάποιον να κρατά σημειώσεις & μαγνητίζονται, κολλώντας το βλέμμα τους στα γραπτά, μη μπορώντας να αντισταθούν, σα να μη μπορούν να το ελέγξουν-
*Μόλις τελείωσα τις σημειώσεις μου και άνοιξα το Maison& Decoration, το βλέμμα στράφηκε από την άλλη… μα καμία διακοσμητική ανησυχία αυτή η γυναίκα;*
Ψάχνω να βρω τον λόγο αυτής της ανατρεπτικής ευαισθησίας που με έχει πιάσει τελευταία, και καταλήγω στο συμπέρασμα πως ίσως σε προηγούμενη ζωή μου, ήμουν πλανόδια μουσικός (I know, I know… δεν τον γλιτώνω τον τίτλο της παλαβής!)…Συζητώντας τον προβληματισμό μου -Ω, ναι! Και όμως… έχω συζητήσει για τη νέα μου συγκινησιακή φόρτιση στο άκουσμα του ακορντεόν-, μία φίλη μου, είπε πως της έρχεται η εικόνα μποέμ τύπων στο συννεφιασμένο Παρίσι. Έτσι κι εγώ, υιοθέτησα αυτή την εξήγηση -ότι δηλαδή ήμουν μποέμ τύπισσα στο Παρίσι…ή ακόμη καλύτερα στη Μονμάρτη των καλλιτεχνών- γιατί αλήθεια την προτιμώ από αυτήν που έδωσα εγώ πιο πάνω (…κατάλαβα…& πάλι δεν γλιτώνω τον τίτλο έτσι?)
Όπως και να’χει, σας αφιερώνω ένα αγαπημένο κομμάτι, μήπως κι εσείς νιώσετε το σκίρτημα που με κατακλύει…
Η ιδέα ξεκίνησε το Φεβρουάριο του 2003 στο Τόκυο από ένα αρχιτεκτονικό γραφείο και σκοπός, νέοι σχεδιαστές να παρουσιάσουν τη δουλειά τους προς τα έξω σε όσο το δυνατόν λιγότερο χρόνο. Το concept απλό: 20 εικόνες για 20 δευτερολεπτα η κάθε μία. Έτσι δημιουργήθηκε το 20 χ 20.
Από το Δεκέμβριο του 2008, το Pecha Kucha εμφανίσθηκε & στην Αθήνα. Τα Pecha kucha nights, διαδίδονται από στόμα σε στόμα.
Αρχιτέκτονες, συγγραφείς, δημοσιογράφοι, σχεδιαστές μόδας, φωτογράφοι, συναντιόνται και παρουσιάζουν τη δουλειά τους ή δουλειές που τους στιγμάτισαν. Ο μόνος περιορισμός είναι αυτά τα 20 δευτερόλεπτα που κραταει η κάθε φωτογραφία.
Αύριο, Παρασκευή 18 Μαρτίου, οργανώνεται το 4ο event με παρουσιάσεις από εκπροσώπους διαφόρων κλάδων. Ο χώρος που επιλέχθηκε είναι το «The Hub» στα Πετράλωνα και η είσοδος είναι ελεύθερη, οπότε βιαστείτε αν θέλετε να καταφέρετε να παρακολουθήσετε και να διευρύνετε τις γνώσεις σας σε χρόνο ρεκόρ!
Και για να μην πατε χωρις να ξερετε τι σας περιμενει, ιδου το προγραμμα των ομιλητων:
Την αδυναμια μου στους Active Member, την εχω δηλωσει κι αλλες φορες μεσα απο αυτο εδω το blog.
Αυτη τη φορα, θελω να μοιραστω μαζι σας ενα υπεροχο ντοκιμαντέρ, του Λευτερη Φυλακτου, που διεισδύει στα άδυτα του top ενεργού μέλους B.D. Foxmoor (Μιχάλης Μυτακίδης).
Ο Λευτέρης Φυλακτός πέρυσι βραβεύτηκε για το συγκεκριμένο video στο φεστιβαλ Θεσσαλονικης με το «βραβειο του κοινου».
Σημειωτέον ότι πρόκειται για μία εντελώς «No Sponsors» ταινία, προς τιμήν του σκηνοθέτη, κάτι που δίνει ακόμα μεγαλύτερη σημασία στο «βραβείο του κοινού» που απέσπασε.
…άλλωστε το «No sponsors» είναι αυτό που χαρακτηρίζει εδώ και χρόνια το συγκρότημα, μια που όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και στο ντοκυμανταίρ ο B.D.Foxmoor: «δεν μου αρεσαν ποτέ οι νταβατζήδες» !
